Ben biraz eski kafalı biriyim, her şeyin olması gerektiği süreçte normal düzende olmasını isterim. Ben de doğumu mu normal olarak gerçekleştirmek istemiştim. (epiduralsiz, iyice hissederek) İşler pek de öyle planladığınız gibi olmuyor işte, işin içinde çocuğunuz söz konusuysa inatlaşmaya gerek yok..
01.12.2014 Mina için son doktor kontrolümüze gittik (ben son olduğunu sanmıyordum, 41.haftadayım ama hala suyum gelecek veya sancım gelecek diye bekliyorum.) Doktorumuz her zamanki gibi bizi NST'ye soktu ama Mina Hanım'ın rahatı yerinde yine geleceği yok :) Doktorum normal de ısrarcı mısın? Bebek gelmiyor, içeride de gitgide büyüyor, durumunuz gün gittikçe riskli hale gelmeye başlıyor, benim tavsiyem artık bebeği alalım ! O an planlarımın hepsi suya düştü; hani sancı çekecektim, herkesin o bahsini ettiği, filmlere konu olan suyum gelecekti, ıkınıcaktım terler içinde kalacaktım, kızımızı gördüğümde bütün acılarımı unutacaktım, şimdi ise hiç acı çekmeden, kızımın kendi isteğinin dışında bir doğumdan bahsediliyor. (normal doğum yapanların psikopat mısın? mis gibi acısız doğum işte!!! dediklerini duyar gibiyim :))) ) Doktorumun tavsiyesini dinlememdeki en büyük etken; gece suyum gelirse normal doğum olur mu diye sorduğumda yok yine de sezaryen ile alacağız bebek büyük gözüküyor dediği an ' tamam' dedim ertesi gün sabahına doğumu gerçekleştirelim biz de artık kızımıza kavuşalım diye hazırlıkları başlattık.
Hastaneden çıkıp eve gittiğimizde, 25 gündür hazırladığım hastane bavulum yanı başımda (bilseydim hiç hazırlamazdım :) ) herkesin içi rahat, ne de olsa yarın doğum var. Ama ben heyecandan yerimde duramıyorum, kendimi sanki hiç doğurmayacakmışım gibi hazırlamışım hamileliğim boyunca. İçimde tekmeleyen çırpınan yavrucak artık dışarı çıkacak !
Sadece 2 saatlik uykuyla sabah 08:00'deki doğuma gittim. Hastaneye gittiğimizde sanki başkası doğuma girecek, başkası için hazırlıklar yapılıyor gibi hisler içine girmiştim, biraz da korkuyordum (ameliyathaneleri hiç sevmem :( ) Damar yolum açıldı, doğum için ziyaretçilerimiz gelmeye başladı, doktorumuz, fotoğrafçımız geldi, son 'koca göbeğimle' pozlar verildikten sonra ameliyathaneye doğru yola koyulduk.
 |
| Doğuma dakikalar kala :) |
Çocuk doktoru kontrolleri yaparken bebeğimizi izleyebiliyorduk, o an hiçbir şey hissedemedim..
 |
| Mina'nın İlk Kontrolü |
Acaba ben de bir terslik mi var? bunca zaman yolunu gözledim, şimdi karşımda ve bende hiçbir his yok!
Babası ile kızımız kontroller sonrası boy,kilo, baş çevresi, topuk kanı için yanımdan ayrıldılar.Benim de dikiş işlemlerim bittikten sonra odaya çıktım, hemen Mina'yı emzirmem için yanıma getirdiler.. İlk yakınlaşma :) Evet biraz hissediyorum, anne oldum ben !! :) kızım yanımda uyuyor, evet benim kızımm !! Bir daha emzirdim, bir adım daha yaklaştım anneliğe, bir daha emzirdim, bir adım daha yaklaştımm.. Hastaneden eve çıkana kadar anne olduğumu adım adım hissettim..
Doğumla, bebekle ilgili insanların milyonlarca yorumları vardır, bu süreçte kafanız hep karışacak, belki de canınız sıkılacak ama benim tavsiyem içinizden geldiğini yapın. Doktorunuza ve kendi hislerinize güvenin. Epidural sezaryen benim için gayet sancısız rahat bir doğum oldu. Tabiki de dikişler canımı acıttı ama bu sadece 1 hafta-10 gün süren normal bir acıydı ve bebeğinize konsantre olduğunuz için bu acılara çok da fazla kafa yormuyorsunuz.
 |
| Mucize !! Anne oldum, aile olduk :) |
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder